ΛΗΘΗ & ΚΑΤΑΧΝΙΑ live @ Kalidromiou 94

Σάββατο, 5 του Οκτώβρη και όλα φαίνονταν να πηγαίνουν λάθος. Οι αφίσες που κολλήθηκαν τελευταία στιγμή, το ξέχειλο άγχος, το πανό που έφτιαξε η Χ. μπαμ μπαμ χωρίς να γίνει όπως θα ήθελε. Κατα την έκτη απογευματινή αρχισαν να εμφανίζονται οι γνώριμες φάτσες ενω ήδη ο Pale και ο Κ. σκούπιζαν το καταραμένο υπόγειο στον αριθμό 94 ενός δρόμου σε μια κάποια περιοχη.

Ενώ οι ώρες πέρναγαν και εγώ βάραγα τη μια ντάγκλα μετά την άλλη, τα δυο συγκροτήματα έκαναν την εμφάνιση τους και ξεκίνησαν τα sound-check δειλά δειλά. Οι ώρες πέρναγαν βασανιστηκά μέχρι που τελικά κατά την δεκάτη βραδυνή το υπογειάκi ήταν σχεδόν ασφυκτικά γεμάτο - εγώ ανέπνεα πάλι κανονικά και ο κύριος "αγχώνομαι όταν" γιάσονας μου έλεγε "στα λεγα γω" - και τι καλύτερο από ένα γρήγορο μεταλικό τζαζ από την πάτρα. Και τζαζ όχι μουσικό αλλα εγκεφαλικό, γιατί τα άτομα είναι τελείως τζαζεμένα στη σκία μιας πόλης νεκρής.

Ναι, οι ΛΗΘΗ αυτό που κανουν είναι να σε τραβάνε απ' τον αργο νυσταλέο λήθαργο που έχεις καταλήξει αν ζεις σε μια βρωμόπολη και μισείς τα πάντα γυρω σου. Με κάτι στίχους απο τα πιο νοσύρα όνειρα του Tim Burton (και τίτλους τραγουδιών όπως ΨΩΡΑΛΕΑ ΔΥΣΑΝΘΡΩΠΙΛΑ, τι σκέφτονται τα άτομα άραγες????), “Είδα τον Έρεβο μέσα σου άθρωπε / Κάτ'απ'το προσωπείο της συνήθειας / Είδα τη μοίρα που ήξερες άθρωπε / Ένα βασίλειο δυστυχίας, πλανεμένης λογικής”. Οι επιρροές απο Sludge και Doom ηταν εμφανης και μάλλον παιζει ρόλο και οι ενασχόληση των παιδιών με διάφορες τέτοιες μπαντες. Άρα, έχουμε και λέμε, κάργα μεταλλικό ΚΡΑΣΤ που έδειξε να τρελαίνει τον κοσμάκη – και τρελαινει εμένα όποτε ακουώ το lp σπίτι μου, αναμένω την επίσημη κυκλοφορία - αν κρίνω σωστά απ΄τα χαμόγελα στο τέλος του σετ. Να μη ξεχάσω την υπερτέλεια διασκευή στο Conflicting ideas των Tragedy...

Πάμε τώρα στο ζουμί. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι είχαν ακούσει δίπλα στο όνομα Καταχνιά αυτό των Επιθανάτιος Ρόγχος και δεν έπεσαν έξω. Λοιπόν, θα τολμήσω να πω, πως η ΚΑΤΑΧΝΙΑ είναι όνομα και πράμα. Μαυρη μαυρίλα (πλάκωσε, μαύρη σα καλιακούδα) και σίγουρα η καινούρια αγαπημένη μου μπάντα. Δυνατό, γρήγορο drum beat με τέρμα καθαρό μπασσο οδοστρωτήρα, μια κιθάρα με ένα φαινομενικά μιζερο ανθρωπάκι να εξαπολύει στίχους βουτηγένους στο δηλητήριο σαν ποιητής λίγο πριν την ύστατη πνοή και άλλον έναν κιθαρίστα που ροκαρε συνεχώς γιατι στη τελική στ' αρχίδια του όλα. Αν οι Επιθανάτιοι είχαν ξεκάθαρες επιρροές από αυτό το φαινόμενο του neo-crust, η Καταχνια ειναι σε πιο back to the basics φάση, θυμιζοντάς μου αυτό το τέλειο 90's ελληνικό hardcore / crust αλα ΝΑΥΤΙΑ αλλά εννοείται με τέρμα προσωπικό στυλ. Μεγάλο σετ που σε αντίθεση με άλλες μπαμτες που λες "αντε μεγάλε τέλειωνε", στην προκειμένη έλεγες “δε χορταινω, γαμω το σπίτι μου”. Πέριμένω σαν διψασμένος το LP τους που είναι σχεδόν έτοιμο και ξεκάθαρα δηλώνω : μη χάσετε live αυτή τη μπάντα για κανέναν λόγο του κόσμου...

Τέλος βραδυάς με ταμείο, μάζεμα κουτακίων, χαμόγελα μέχρι τα αυτιά για ακόμα μια Live-αρα που είδαμε και πήραμε μέρος. Εγώ τέλος, δε μπορώ να μην ευχαριστήσω τους ΛΗΘΗ και ΚΑΤΑΧΝΙΑ που ήρθαν και γάμησαν τ'αυτιά μας, την ηρώ, τον βας, τον γιάσονα, τον ζορζ, τον γερβόα, την Χ. τον σκαλκρασερ όπως επίσης και τους υπογειώτες του 94 που μας αγκάλιασαν και βοήθησαν στα δύσκολα να γίνει το live, όλες οι φωτογραφιες απο τον μέγα Nick Pale.... ΑΑΑΑΑΑ και να μη ξεχαστώ, εγώ θα ξαναδω ΚΑΤΑΧΝΙΑ το σάββατο, γατάκια...